Bijbelse archeologie

Bijbelse archeologie - Oude beschavingen
De Bijbelse archeologie begint eigenlijk bij de Sumerische beschaving van ongeveer 2500 voor Christus. Tot op heden zijn talrijke locaties en artefacten blootgelegd die een schat aan informatie over de oude Mesopotamische cultuur hebben opgeleverd. Eén van de belangrijkste vondsten is de Sumerische koningslijst uit ongeveer 2100 voor Christus. Deze verzameling kleitabletten en prisma's is bijzonder opwindend omdat ze de Sumerische koningen in twee categorieën opsplitsen: de koningen die vóór de "grote vloed" heersten en de koningen die erna heersten. De lijsten zijn ook opvallend omdat zij de leeftijden van de koningen voor en na de "grote vloed" vermelden, en deze veranderen net zo drastisch als in de Bijbel wordt vermeld. Verslagen over een wereldwijde zondvloed worden feitelijk in de meeste oude culturen aangetroffen. Het Epos van Gilgamesj van de oude Babyloniërs bevat bijvoorbeeld een uitgebreid verhaal over de vloed. Dit epos werd in locaties als Nineve en Megiddo op kleitabletten ontdekt en bevat zelfs een held die een groot schip bouwde, het met dieren vulde en vervolgens vogels gebruikte om te zien of het water zich al had teruggetrokken (zie Genesis 7-8).

Bijbelse archeologie - Oude wetten en culturen
De Bijbelse archeologie gaat verder met de grote militaire beschavingen van het oude Mesopotamië en hun uiteindelijke invloed op de wetten en culturen in de regio. Een van de belangrijkste vondsten is de Codex Hammurabi. Dit is een meer dan twee meter hoge ets in zwart dioriet gesteente waarop meer dan driehonderd wetten van koning Hammurabi (Hammurapi) van Babylonië staan geschreven. Deze wettelijke code dateert uit ongeveer 1750 voor Christus en bevat een groot aantal civielrechtelijke wetten die vergelijkbaar zijn met de wetten in de eerste vijf boeken van de Bijbel staan. Een andere vondst, die gedaan werd bij de oude stad Nuzi dicht bij de rivier de Tigris, leverde ongeveer 20.000 kleitabletten op. Deze teksten in spijkerschrift dateren terug tot ergens tussen 1500 en 1400 voor Christus. Ze verklaren de cultuur en de gebruiken van deze tijd, waarvan er vele lijken op de cultuur en gebruiken zoals beschreven in de oudere boeken van de Bijbel.

Bijbelse archeologie - Het oude Israël
De Bijbelse archeologie concentreert zich vervolgens op het bewijs voor de vroege Israëlieten. De Mernepta Stele (ook bekend als de Israël Stele) is een staande stenen plaat, meer dan twee meter hoog, met geëtste hiëroglyfische teksten uit ongeveer 1230 voor Christus. Deze Egyptische stele beschrijft de overwinningen van farao Mernepta en bevat de oudste ons bekende vermelding van Israël buiten de Bijbel. Hoewel de specifieke veldslagen die op de stele worden vermeld niet in de Bijbel staan, bewijst de stele wel dat de Israëlieten in 1230 voor Christus al als volk in het oude Kanaän leefden. Naast de Stele werd in de grote Tempel van Amon (Karnak) te Luxor (het oude Thebe) een grote muurschildering ontdekt die gevechtsscènes toont tussen Egyptenaren en Israëlieten. Deze scènes hebben ook betrekking op farao Mernepta en stammen uit ongeveer 1209 voor Christus. De Tempel van Amon bevat ook verslagen van farao Sisaks militaire overwinningen, zo'n 280 jaar later. Het Sisak Reliëf toont zelfs een afbeelding van de Egyptische overwinning op koning Rechabeam in ongeveer 925 voor Christus, toen Salomo's tempel in Juda werd geplunderd. Dit is de exacte gebeurtenis die in de Bijbel wordt vermeld in 1 Koningen 14 en 2 Kronieken 12.

Buiten Egypte zien we ook weelderig bewijs voor de vroege Israëlieten. De Moabieten Steen (de zogenaamde "Mesa Stela") is een drie voet hoge steen die de heerschappij van Mesa, de koning van Moab, beschrijft rond 850 voor Christus. Volgens Genesis 19 waren de Moabieten buren van de Israëlieten. De stele beschrijft overwinningen van de Israëlische koningen Omri en Achab op Moab, en Moabs latere overwinningen onder koning Mesa op de afstammelingen van koning Achab (2 Koningen 3). De Zwarte Obelisk van Salmanasser is een meer dan twee meter hoge basalten pilaar die de overwinningen van koning Salmanasser III van Assyrië beschrijft. De obelisk stamt uit ongeveer 841 voor Christus en werd in het oude paleis van Nimrod ontdekt. De obelisk toont Israëls koning Jehu die in nederig eerbetoon voor de Assyrische koning neerknielt (zie 2 Koningen 9-10).

Bijbelse archeologie - Het Huis van David en Salomo's Tempel
Het gedeelte van de Bijbelse archeologie dat de Israëlische koningen en cultuur in de oudheid beschrijft, maakte in 1994 een grote sprong voorwaarts toen archeologen bij de oude stad Dan een stenen inscriptie ontdekten die het "Huis van David" noemt. De Huis van David Inscriptie (Tel Dan Inscriptie) is belangrijk omdat dit de eerste verwijzing buiten de Bijbel is naar koning David. De steen is een overwinningspilaar van een koning in Damascus die dateert uit ongeveer 250 jaar na de heerschappij van David. De steen noemt "een koning van Israël" (waarschijnlijk Joram, zoon van Achab) en een koning van het "Huis van David" (waarschijnlijk Achazja van Juda). Een andere belangrijke vondst is de Huis van Jehova Ostracon. Dit is een aardewerken scherf die uit ongeveer 800 voor Christus dateert en een geschreven ontvangstbewijs bevat voor een donatie van zilveren sjekels aan de Tempel van Salomo. Dit werd ongeveer 130 jaar na de voltooiing van de Tempel geschreven en lijkt buiten de Bijbel de oudste vermelding van Salomo's Tempel te zijn.

Graaf nu dieper!