De Sinaïberg

De Sinaïberg - De traditionele locaties
De berg die wij traditioneel kennen als de Sinaïberg (ook bekend als de Djebel Moesa, de "berg van Mozes") bevindt zich aan het zuidelijke uiteinde van het Sinaï schiereiland en is 2285 meter hoog. Vlakbij liggen de Catherinaberg, de hoogste berg in de streek met een hoogte van 2628 meter, en de Serbalberg, met een hoogte van 2057 meter. De Sinaïberg is een populaire toeristenplaats en pelgrimsoord vanwege het vermeende verband met de Bijbelse geschiedenis. Het verband tussen de Bijbel en deze berg in het zuiden van het Sinaï schiereiland is echter gebaseerd op overtuigingen die veel jonger zijn dan de tijd waarin het Oude Testament werd geschreven. In de vierde eeuw na Christus werd een klooster gebouwd op de Serbalberg. Dit klooster werd vervolgens in de zesde eeuw naar de Catharinaberg verplaatst, omdat men had geconcludeerd (op basis van het werk van Josephus) dat de Sinaïberg de hoogste berg in de streek zou zijn. Men vermoedt dat de hiernaast gelegen "berg van Mozes" in 330 na Christus als de "correcte locatie" werd aangewezen door Helena van Constantinopel, de moeder van keizer Constantijn de Grote. Dit is de tegenwoordige populaire toeristenplaats en de locatie die ook volgens de Bedoeïnen en de Koran de echte Sinaïberg is. Egeria (ook wel Ethera genoemd) was een pelgrim die het Heilige Land tussen 381-384 na Christus bezocht. Hij geloofde eveneens dat de berg van Mozes de Bijbelse Sinaïberg was.

De Sinaïberg - De controverse over de locatie
Ongeacht al deze verschillende tradities aangaande de locatie van de Sinaïberg bestaat er geen archeologisch of sluitend tekstueel bewijs voor een of meerdere van deze locaties. De exacte locatie van de Sinaïberg is daarom nog steeds het onderwerp van hevige discussies. De twee populairste alternatieve locaties zijn bergen in het noordoosten van het Sinaï schiereiland en in het noordwesten van Saudi-Arabië. Het argument voor de locatie in het noordwesten van Saudi-Arabië is gebouwd op het vers Galaten 4:25, waarin de apostel Paulus schreef: "Hagar staat voor het verbond van de berg Sinai in Arabia". Bovendien heeft Saudi-Arabië enkele vulkanische bergen die verband zouden kunnen houden met het vuur en de heerlijkheid van God. Het Sinaï schiereiland heeft dergelijke bergen niet. Het grootste probleem van deze opvatting is dat de tekst van Paulus gaat over de Romeinse provincie Arabia Petrea uit de eerste eeuw na Christus, die niet alleen het Sinaï schiereiland beslaat, maar ook Jordanië, het zuidelijke deel van Syrië, de Negev woestijn en een klein gedeelte van het noordwestelijke deel van Saudi-Arabië. Het argument voor de locatie in het noordoosten van het Sinaï schiereiland is gebouwd op vermeldingen (in de context van de Sinaïberg) van de bergen Seir en Edom in het noordwesten van de Sinaï en het zuidwesten van Israël. Ook wordt de reistijd van de berg naar Kadesh Barnea, in het noordoosten van de Sinaï, als argument voor deze locatie gebruikt. Maar dit argument wordt bemoeilijkt door de meningsverschillen over de mogelijke reissnelheid van het Israëlitische volk door de woestijn.

De Sinaïberg - Mozes en de Tien Geboden
De Sinaïberg was de plaats waar de Israëlieten hun kamp opsloegen toen Mozes de berg besteeg om de Tien Geboden van God te ontvangen. Vervolgens ontvingen de Israëlieten de volledige Wet van Mozes, een gedetailleerd rechtssysteem voor het volk Israël. Het is interessant dat een groot aantal onderdelen van deze Mozaïsche Wet vergelijkbaar is met wetten van andere culturen in het Nabije Oosten uit de Late Bronstijd, maar wezenlijk verschilt van de wetten en gewoonten in de oudere Midden Bronstijd (de tijd van de aartsvaders) en de latere IJzertijd (de tijd van de Israëlitische koningen).

De Sinaïberg - De 'Codex Sinaiticus'
De belangrijkste ontdekking in dit zuidelijke gebied van de Sinaï stamt uit de 19e, bij het klooster van St. Catharina. Halverwege de 19e eeuw werd het klooster bezocht door een Duitse Schriftgeleerde, Constantin von Tischendorf. Hij trof daar enkele oude manuscripten aan van de Septuaginta, de Griekse vertaling van het Oude Testament, waarvan hij er enkele mocht meenemen op zijn terugreis naar Duitsland. Op een van zijn reizen lieten de monniken hem de Codex Sinaiticus zien, een Bijbel uit de vierde eeuw die volledig in unciaal Grieks werd geschreven. Deze "Sinaiticus" bevatte de volledige Septuaginta en het volledige Griekse Nieuwe Testament. Het unciaal lettertype bestaat alleen uit hoofdletters en bevat geen spaties tussen de woorden. Het werd sinds de negende eeuw niet meer gebruikt. De "Sinaiticus" is vooral belangrijk omdat hij de oudste volledige versie van het Griekse Nieuwe Testament bevat. Men zegt dat Tischendorf tijdens zijn eerste bezoek aan het klooster enkele oude Griekse manuscripten van de Septuaginta in een vuilnisbak vond. Zij stonden op het punt verbrand te worden. Op een van zijn terugreizen naar Duitsland werd he later de Codex Sinaiticus getoond. Deze Bijbel was in de bibliotheek van het klooster in uitstekende toestand behouden. Hij overtuigde de monniken ervan dat zij deze Bijbel naar St. Petersburg moesten sturen, waar hij tot 1933 bleef. Toen werd het boek door de Sovjet-Russen voor 100.000 pond aan het Britse Museum verkocht. Het grootste gedeelte van de tekst bevindt zich nu in de Britse Bibliotheek, waar het publiek het boek kan bezichtigen. Er zijn ook digitale versies van alle pagina's gemaakt die voor iedereen toegankelijk zijn. De ontdekking van deze en andere documenten uit de oudheid heeft de zogenaamde tekstkritiek van het Nieuwe testament in een stroomversnelling gebracht. Dit vakgebied probeert te ontdekken wat de precieze woorden in de originele teksten waren, door de verschillen tussen diverse manuscripten te vergelijken wat betreft woordvolgorde, spelling, grammatica en toegevoegde of verwijderde woorden of zinnen. Tot dusver heeft de tekstkritiek laten zien dat het huidige Griekse Nieuwe Testament veel nauwkeuriger en betrouwbaarder is dan enig ander document uit de oudheid. Bovendien zijn er fragmenten van het Nieuwe Testament beschikbaar die minder dan 100 jaar na de originelen werden geschreven. Er is geen enkele andere tekst uit de oudheid die zich daarmee kan meten.

Leer meer!